Pamiętasz kim chciałeś/chciałaś zostać w dzieciństwie? Oczywiście nie mówię o każdym jednym zawodzie, który Ci się marzył, ale może pamiętasz chociaż połowę z nich!?
Tak, dzieci w każdym wieku mają różne etapy i fascynują się różnymi zawodami. Co ciekawe, tempo zmian tych zainteresowań jest szybkie, a intensywność i zaangażowanie zmienia się w zależności od otoczenia i sukcesów.
Ja jednak, podchodzę poważnie do każdego z tych pomysłów! Wspieram je, uzupełniam wiadomościami praktycznymi, które często różnią się od oczekiwań dzieci i pozwalam im dojrzewać. Dzięki takiemu podejściu moje dziecko wie, że każdy pomysł traktuję poważnie i rzetelnie rozważam wszystkie wątpliwości. Budujemy w związku tym zaufanie i solidny fundament do współpracy.
Często spotykam się tutaj z zarzutem, że nie uczę dziecka wytrwałości.
Dziecko w wieku wczesnoszkolny nie potrzebuje w tej kwestii edukacji. U takiego dziecka umysł analityczny dopiero się tworzy, więc dziecko potrzebuje informacji, które będzie mogło analizować.
Jak w każdej dziedzinie, nie jesteś od razu ekspertami i specjalistami w nowej umiejętności. Dlatego właśnie pozwalam dziecku poznawać, dostarczam wiedzy pod różnym kontem i innych perspektyw i uczę dziecko tego, czego w tym wieku powinno się nauczyć – analizować fakty!
Prawdopodobnie, zanim tak młode dziecko będzie wchodzić na ścieżkę zawodową, będzie miało do wyboru jeszcze kilkanaście innych zawodów, których w tej chwili nie ma, a duża część tych co są, będzie miała inną formę.
Inaczej jest jednak u dzieci starszych!
Nastolatek ma już ukształtowany (choć nie w pełni) umysł analityczny, jest w stanie planować działania i odnieść się do nich z długofalową perspektywą. Nastolatek nie ma też tak dużej potrzeby praktycznego doświadczania innych form pracy zawodowej, ponieważ jest w stanie skutecznie porównać różne formy aktywności, w tym aktywność zawodową.
Czy jednak warto próbować „czegoś innego”?
Oczywiście! Zawsze warto zdobywać nowe doświadczenia!
Co jest jednak istotne dla nastolatka, to zobowiązanie! Nie chodzi tutaj o nadzór rodziców i zmuszanie dziecka do robienia czegoś, czego te dziecko robić nie chce, ale o ciągłość działań i umiejętność spojrzenia w przyszłość. Nastolatek jest zdolny do planowania strategicznego i stworzenia sobie planu zawodowego na przyszłość!
Nasze zadanie w tej kwestii to dostarczenie informacji praktycznych i umożliwienie zdobywania doświadczenia praktycznego. Jeżeli to zrobimy, rozmawiając równocześnie o postępach, kolejnych krokach, przemyśleniach i wnioskach, możemy być spokojni o sukces naszego dziecka!
Co bym odradzał, to pozostawienie dziecka samego sobie. To spowoduje, że w przyszłości ten, dorosły już wtedy, człowiek, nie będzie w stanie porozmawiać o wyzwaniach w pracy. Depresja i wypalenie zawodowe mogą doprowadzić wtedy do tragedii, a tego nie chcemy.
Co prawda można pomyśleć, że dla mnie jako coacha specjalizującego się w kwestiach stresu, zdrowia psychicznego i transformacji osobistej i zawodowej to lepiej, ponieważ będę miał więcej klientów, ale nic bardziej mylnego.
Osoba zamknięta na rozmowy czuje się uwięziona w sytuacji bez wyjścia i nie będzie w stanie ze mną pracować. W najlepszym przypadku trafi do psychologa lub psychiatry, gdzie uzyska częściową pomoc i przeżyje swoje życie spokojniej, pogodzona z sytuacją, ale tęskniąc za spełnieniem.
Podstawą jest więc rozmowa z dzieckiem w każdym wieku o pracy zawodowej.
Podstawą tej rozmowy jest natomiast aktywne słuchanie i umiejętne dzielenie się własnym doświadczeniem. Jeżeli dziecko zobaczy, że go na prawdę słuchasz, to ono też Ciebie wysłucha.
Ta zasada dotyczy również dorosłych!
Tak więc, tym optymistycznym akcentem pełnym rozmów, wzajemnej akceptacji i zrozumienia, jeszcze raz zachęcam do umożliwieniu Twojemu dziecku poznania szerokiego wachlarza specjalizacji zawodowych. Tylko w ten sposób wybierze ono właściwy.
Jeszcze jedno – to że Ty myślisz, że dziecko ma do czegoś talent i powinno to robić profesjonalnie, może się mijać z prawdą 😉
